Ailemden, mahalle ortamından ilk kez farklı bir ortama giriyorum. Daha temiz, daha kuralları keskin, kendi ayaklarım üzerinde durmaya çalıştığım ilk ortam. Okul...

    Parlak yüzlü, iyi giyimli, zorla da olsa dediklerini yapmam gereken bir "iyi adam" vardı.Daha sonra yüreğimde sıcacık hislerle kalıcı bir yer edinenecekti bu adam.

   Öğretmenim tahta başında kendini yıpranırcasına ortaya koyarken bana vermeye çalıştıklarından ziyade ben, kendi gibi olma hayalleri kuruyordum. Karar vermiştim. Onun gibi olmalıydım. "Koca bir sınıfı" evirip çeviriyor, herkes onu dinlemek ve dediklerini          yapmak zorunda kalıyordu. Mahallemizde küçük büyük herkes O'na saygı duyuyordu.

     Bu "adam" çok iyi biri olmalıydı.

   Yıllar geçti. Çok "iyi adamlar" gördüm. Ancak ilki daha başka yer etmişti gönlümde. Orta, lise bitti. Üniversite hazırlıklarında terlemeye başladım. Üniversite tercihimde de "iyi adamın" ruhumda bıraktığı izler tercihimi yönlendirdi. İlk sırada yazdığım "Sınıf Öğretmenliği" nasip oldu.

     Kara tahtanın başına geçtim. Karşımda beni gizli gizli süzen körpe yüreklerin hislerini anlayabiliyorum.

     Köprünün altından çok sular geçti. 

     Ancak "iyi adamların" yüklerinin hep ağır olduğunu kara tahtanın başına geçince anladım.

     Bir körpenin hayatına yön vermek, onların ve dahası ülkeme yön vermede etkin olma durumunda olmak...

    Zaman zaman işinin ehli emektar "iyi adamları" dinledikçe, onların yazılarını okudukça "iyi adam olamama" korkusu hissetsem de bu yolda uğraş vermek beni mutlu ediyor.

    Öğrencilerimin içinden kara tahtanın başına geçenleri duymak da ayrı bir motivasyon kaynağı.

                                                                                                                                                                            Şevket BAYTAR